Απλώς, τίποτε! Μια Κυριακή στην Περαία...

Μια Κυριακή σαν τις άλλες θα είναι και η σημερινή. Δυστυχώς, δηλαδή. Και τι έχει αυτή η Κυριακή που είναι σαν τις άλλες; Απλώς, τίποτε! Ρουτίνα... Θα προσπαθήσω να τις αλλάξω το ρυθμό, να βάλω μουσικές, να πιάσω την αρμονία του κόσμου στη φωνή του τραγουδιστή, να σχεδιάσω το βήμα της, να την πιάσω από το χέρι και να περπατήσουμε μαζί στην παραλία της Θεσσαλονίκης, να πάρουμε το αμάξι και να τραβήξουμε κατά την Περαία κι εκεί δίπλα στη θάλασσα να μιλήσουμε για τα περασμένα, να βρούμε κοινά σημεία, τόπους, εικόνες, αγωνίες και να μιλήσουμε για τους χαμένους έρωτες που φόρτισαν το πάθος μας για καινούργια ζωή...
.........................................

Ώρα 10:03. Την κρατούσα από το χέρι και περπατούσαμε δίπλα στη θάλασσα. Αμίλητοι. Αέρας, θάλασσα, οι βαρκούλες σωριασμένες στην άμμο. Ψυχή δεν κυκλοφορούσε στην παραλία. Ήθελα να της πω ότι ήμουν χαρούμενος. Αλλά δεν έβγαινε λέξη από τα χείλη μου. Πόσες φορές είχα συνθέσει ολόκληρες προτάσεις και στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη κι έπαιζα το ρόλο μου! Κάτι δεν μου κόλλαγε όμως. Όταν βρισκόμασταν, νόμιζα πως οι κουβέντες μου θα είναι πεζές και δεν τολμούσα να πω το λόγο που είχα ετοιμάσει. Εκείνη δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν χαρούμενη χωρίς να λέει μια λέξη. Κι όταν ήθελε να πει κάτι, μιλούσε κοινότοπα... Χωρίς να το καταλάβουμε, ο δρόμος μας οδήγησε μακριά από την παραλία. Σχεδόν μπροστά μας, στο τέλος του δρόμου, φάνηκαν τα σημάδια ενός λούνα παρκ...
...........................................

Τι να κάνει άραγε σήμερα; Πού να βρίσκεται; Παντρεύτηκε, έχει οικογένεια, παιδιά, είναι χαρούμενη, λυπημένη, ζει στην ίδια πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε; Με θυμάται καμιά φορά; της έμεινε τίποτε από τη σχέση μας; Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου ήρθε απόψε και την έφερα στη σκέψη μου!